ผ้ากันเปื้อน เป็นผ้าที่ใช้สำหรับป้องกันเสื้อผ้า หรือร่างกายจากรอยคราบเปรอะเปื้อนต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นจากฝุ่นละออง คราบไขมันเครื่องจากการทำอาหาร รวมไปจนถึงคราบเขม่า สารเคมีด้วยเช่นกัน ส่วนลักษณะทั่วไปของผ้ากันเปื้อนนั้นเป็นผ้าที่มีไว้สำหรับสวมใส่ทางด้านหน้าของร่างกาย และมีสายผูกหรือคล้องคอมาทางด้านหลังเพื่อป้องกันการเลื่อนหลุด และมักใช้กันแพร่หลายทั้งในบ้านเรือน โรงงานผลิตเครื่องจักรกล โรงแรม ร้านอาหาร โรงพยาบาล ร้านอาหาร หรืองานออกบูธ

จุดเริ่มต้นของผ้ากันเปื้อนนั้น เริ่มมาจากทางฝั่งตะวันตกแถบยุโรป ที่นิยมใช้กันอย่างแพร่หลายในครัวเรือน โรงแรม ร้านอาหาร แลจนกระทั่งได้ขยายแพร่มายังทวีปต่าง ๆ พร้อมกับการขยายอาณานิคม

โดยผ้ากันเปื้อนนั้น สามารถแบ่งได้หลายรูปแบบ เช่น

-ผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งตัว    เป็นผ้ากันเปื้อนที่คลุมตั้งแต่บริเวณเอวลงไป นิยมใส่เพื่อเน้นความเป็นระเบียบสวยงามนอกเหนือจากการป้องกันคราบสกปรกเลอะเทอะ

-ผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว    เป็นผ้ากันเปื้อนที่คลุมตั้งแต่เหนือลำตัวลงมาถึงเข่า ใช้เพื่อป้องกันความสกปรกและป้องกันอันตรายจากการทำงาน ทำอาหาร

-ผ้ากันเปื้อนแบบพินาฟอร์ (Pinafore)   เป็นผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว นิยมใช้ในกลุ่มเด็กผู้หญิงในยุโรป ผ้ากันเปื้อนลักษณะนี้จะแตกต่างจากผ้ากันเปื้อนทั่วไปคือจะเป็นลายลูกไม้และมักใส่ทับบนชุดติดกัน

-ผ้ากันเปื้อนแบบคอปเลอร์ เป็นผ้ากันเปื้อนแบบคลุมรอบตัว และมีสายรัดเพื่อเพิ่มความกระชับ

-ผ้ากันเปื้อนแบบคัปโปงิ เป็นชุดกันเปื้อนแบบมีแขนของญี่ปุ่น ใส่เพื่อป้องกันคราบสกปรกของกิโมโน

-ผ้ากันเปื้อนแบบมะเอะกะเกะ เป็นชุดกันเปื้อนที่ใช้ผ้าสะอาดห้อยไว้บริเวณหน้าขา มักนิยมใช้ในกลุ่มของซามูไรและพ่อค้า